Informacje ogólne

Producent

Telekom RWT

Model

Tulipan

Rok produkcji

1976

Miejsce produkcji

Radom, Polska

Typ

Aparat telefoniczny

Sposób działania

Tarcza numerowa wytwarza sygnały wybiórcze, słuchawka (lub głośnik) przetwarza sygnały elektryczne na dźwięki, mikrofon zamienia dźwięki na sygnały elektryczne, a przetwornik akustyczny lub optyczny przywołuje abonenta (pełni rolę dzwonka).

Schemat budowy

Zasadnicze wersje pod kątem układu wybierczego

• Tarcza impulsowa:
  • Tulipan 760 – pierwsza wersja. Transformator Tr-740
  • Tulipan 〈〉 – brak dod. oznaczenia. Transformator Tr-140. Od ok. 1980 r.
  • Tulipan 100 – dzwonek zintegrowany z podstawą, Tr-100, mniejsza płytka. Krótka seria, 1986 r.
  • Tulipan 319A – jak wersja 100 ale wrócono do normalnego dzwonka
• Klawiatura impulsowa: Tulipan 03/A, 04/A, 275, 310, 323
• Klawiatura tonowa: Tulipan 02/MF i 07/MF
• Klawiatura 4×4: Tulipan 344
• Brak:
  • Tulipan/0 –zaślepka zamiast tarczy
  • Tulipan 319-0 – brak wycięcia na tarczę (lata 90.)

Dane techniczne

Telefon w momencie powstania wyróżniał się nowoczesnym designem oraz nowym wzorem słuchawki, stosowanym również w innych późniejszych modelach (m.in. Bratek oraz telefony specjalne). Produkowany był w ciekawych kolorach, a w pierwszych latach wyposażany w kable o tej samej barwie (później były czarne niezależnie od wersji kolorystycznej).

Telefony z klawiaturą tonową (02/MF i 07/MF) były dość rzadkie z uwagi na niewielką liczbę central z działającym wybieraniem tonowym. Wszystkie widziane przez nas egzemplarze były produkowane w latach 1985-86. Istniały dwie wersje samej klawiatury – KWF-02 wykonana na cewkach z odczepami, tranzystorach itd. oraz nowsza (KWF-07) na układzie scalonym M751 SGS Italy i kwarcu 4,43MHz. Obie wersje posiadały jednakową, skomplikowaną mechanikę (osobne styki na rząd, kolumnę oraz wspólny mikrostyk, razem trzy styki włączane każdym klawiszem). Oznaczenie modelu telefonu powiązane było z typem klawiatury (02/MF – klawiatura KWF-02 itd.), aczkolwiek zanotowano odstępstwa od reguły.

Klawiatura impulsowa KWI-03 wykonana była na układzie scalonym AY-5-9151B i cechowała się dużo prostszą mechaniką – klasyczna klawiatura matrycowa. Aparaty takie trafiły do sprzedaży w 1983 r. Nieco później opracowano KWI-04 o większym stopniu komplikacji – dodatkowy układ scalony CMOS z Motoroli i przekaźnik Siemensa, mechanika jak w klawiaturach tonowych (podwójne styki i wspólny mikrostyk). Cechą charakterystyczną są zablokowane klawisze * i #. Była to krótka seria produkcyjna, trudno powiedzieć dlaczego zdecydowano się na droższy projekt. Możliwe były ‘przejściowe trudności’ w dostawie klawiatury membranowej do KWI-03. Z kolei KWI-275 to rozwinięcie KWI-03 – zastosowano nowszy układ UM91611 (UMC) z pamięcią 10 numerów.

Wszystkie wersje posiadały standardowy dzwonek mechaniczny RWT. Wyjątkiem był model “100”, gdzie dzwonek był częściowo zintegrowany z dolną częścią obudowy. Zapewne próbowano zoptymalizować koszty, jednak to rozwiązanie z 1986 r. nie przyjęło się.

W latach 90. powstała krótka seria Tulipan 344 z klawiaturą 16-przyciskową KWIF-345 – dodatkowe funkcje redial i pamięć 10 numerów. Telefon posiadał od spodu pokrętło regulacji głośności dzwonka elektronicznego i przełącznik zmiany trybu wybierania (tonowe / impulsowe). Elektronika była podobna jak w produkowanym wówczas Lotosie 401 i składała się z trzech od nowa zaprojektowanych płytek drukowanych: głównej, klawiatury oraz dzwonka z regulacją. Po upadku Unitry-Toral w 1991 r., produkcję płytek drukowanych przekazano do prywatnego przedsiębiorstwa Akita z Krakowa.